MELODİ BAÇ

Paça’m, Sana nasıl veda edeceğimi bilmiyorum. İnsan canına nasıl veda edebilir ki? İlk seni gördüğüm zamanı çok iyi hatırlıyorum. Seni kafesten yere koymuştuk. Bir anda paçamı çekiştirmeye başlamıştın. O kadar sempatiktin ki… Seni o an sevdim. Adını da böyle aldın işte; Paça. Beraber on üç buçuk sene geçirdik. Seni yedi yaşımdayken tanıdım. Sen daha bebek, ben daha bebek, anlaştık. Beraber büyüdük. Her yaşadığımız olayda birbirimize destek olduk. Ben üzgün olduğumda gelip başını koyuyordun kucağıma. Hep çok sadıktın. Gözümün içine baktığında beni saf olarak sevdiğini görebiliyordum ve bana asla zarar vermeyeceğini. Bu yüzden sen kardeşim olmanın yanında en iyi de dostum oldun. Güveni ve huzuru senin gözlerinde buldum. Sen olmasaydın çok…

Bu güzel jesti için Hakan Kayar’a teşekkür ederim.

Babamın kızları olmaktan gurur duyuyoruz:) Tüm babaların Babalar Günü Kutlu Olsun:)

Dünya dar geldiğinde, başka dünyalara yelken açmak lazım. Bende aynen böyle yapıyorum işte. Yani kısacası evet, birden fazla dünyada yaşadığım doğrudur:)

Bugün Ata’mızın doğum günü, kurtuluş mücadelemizin ilk günü… O olmasaydı şu an elimizde olan hiçbir şeye sahip olamazdık. Hayatlarımızı, kimliğimizi, TC’mizi ona borçluyuz. O yüzden bu güzel günde Ata’mı saygıyla anıyor, bize hediye ettiği Gençlik ve Spor Bayramını kutluyorum.

100. Nesil bittiğine göre artık işlemlere başlayabilirim.

Anneler birtanedir. Bizi doğuran, doyuran, büyüten ve koşulsuz şartsız her durumda seven yegane kişilerdir. Tüm güzel annelerin Anneler Günü Kutlu Olsun! Benim anneme gelince, o bir melek:) Seni seviyorum anne; her zaman yanımda olduğun için, var olduğun için…

Anka serisinin ikinci kitabını bitirmiş bulunmaktayım! 100.NESİL birkaç ay sonra raflarda!

Dondurucu soğuğun ve karın altında, dolup taşan sokakta yürüyordum. Çok üşüyordum. Yılın en sevmediğim zamanı gelmişti işte. Tüm vücudum soğuktan titriyordu ve kimse beni farketmiyordu bile. Bir adam yürürken ayağıma bile basmıştı. Ama bu hep oluyordu zaten. Umutsuzca bir restoranın önünden geçtim. Karnım zil çalıyordu ve susamıştım. Ben içeriyi seyrederken içeriden bir adam çıktı ve bana oradan gitmemi işaret etti. Ondan korktum. Benden çok daha iriydi. Yürümeye devam ettim. Çıplak ayaklarım neredeyse donmak üzereydi. Kalabalıktan biraz uzaklaşınca yolun ortasında öylece durdum. Gidecek hiçbir yerim yoktu. Yanımdan geçen insanları seyrediyordum. Bir anda bir ses duydum. Sanki biri bana seslenmişti. Etrafıma bakındım. Normalde yanılırdım. Etraftan gelen seslere umutla, bana söyleniyormuş gibi kulak…